Okiełznać muzykę klasyczną tańcem na głowie - relacja z Red Bull Flying Bach

fot. Łukasz Nazdraczew

Idea Red Bull Flying Bach z miejsca zagarnęła moją pełną uwagę, choć przyznaję się bez bicia, że z muzyką klasyczną to najwięcej wspólnego miałem za sprawą słuchania duetu Pezet-Noon. Tak czy inaczej pomysł zestawienia "Dobrze temperowanego klawesynu" Bacha z jego breakdance'ową interpretacją taneczną zapowiadał kolejne niesamowite wydarzenie od Red Bulla. Im po prostu świetnie wychodzi łączenie często mocno sprzecznych ze sobą światów. Teraz miało być podobnie. A w dodatku była to pewnie jedyna szansa, żeby wbić do Opery Narodowej w bluzie z kapturem.

Atmosferę wielkiego eventu budowało dodatkowo ogromne zainteresowanie ludzi, którzy masowo dopytywali się o dawno wyprzedane bilety i byli gotowi odkupić je za gruby hajs. Dlatego już sama myśl, że we wtorek będę miał okazję zobaczyć na żywo spektakl tak mocno pożądany, wyczekiwany i niedostępny dla wielu osób, mocno dodawała mi skrzydeł. #productplacement

fot. Łukasz Nazdraczew

Oczekiwania były ogromne, a jeszcze większe było zmęczenie, które nawiedziło mnie tuż przed wtorkowym wydarzeniem. Po całym dniu pełnym atrakcji potrzeba było naprawdę wybitnego show, aby mnie jeszcze zachwycić i sprawić, abym zapomniał o tym, że zasilający mnie duracell jest na wyczerpaniu ...

I tu w zasadzie mógłbym skończyć pisać, gdyż to po prostu trzeba było zobaczyć na własne oczy. B-boye z Flying Steps tańczący do muzyki klasycznej pokazali wielce niecodzienną sztukę - jest o tyle trudniej ułożyć choreografię oraz ją później zatańczyć, że ruch musi oddawać nieregularne dźwięki i trzeba zapomnieć o czymś takim jak rytm. Mając to w głowie, byłem pełen podziwu dla umiejętności tancerzy, choć mi osobiście fragmenty grane na fortepianie niczego nie urwały. Dopiero kiedy z głośników zaczynały wydobywać się dźwięki zremisowanego Bacha, wzbogaconego o bit... Wtedy był pełen kosmos! Tancerze czuli się bardziej w swoim klimacie, a sama muzyka była mi jakby bliższa i wspaniale zaskakująca - Bach w elektronicznych aranżacjach brzmiał potężnie i miejscami wyrywał z siedzeń. Na scenie w międzyczasie odbywały się nad parkietem powietrzne ewolucje, które składały się na metaforyczną historię o miłości (nie tylko do tańca): baleriny (muzyki klasycznej) i b-boya (breakdance’u).

fot. Marcin Kin

Samo zakończenie wzięło mnie z zaskoczenia – nie wiedziałem, czemu tak szybko minął mi cały spektakl! Trochę żal było, że to już koniec i że nie będą tańczyć jeszcze kolejnej godziny, ale tutaj była też miła niespodzianka – po pierwszych oklaskach każdy z tancerzy pożegnał się swoją króciutką solówką. Przy kilkuminutowym akompaniamencie już nie muzyki, a oklasków widowni. Zasłużyli na nie.

Po tym wszystkim wróciła mi zajawka na taniec, na hip hop, a nawet pojawiło się w głowie zainteresowanie muzyką Bacha (sic!). Flying Steps kręcąc się na głowach, wykonując różne zastygnięcia i figury rotacyjne oswoili dla mnie odrobinę tę nieokiełznaną muzykę klasyczną. Miałem milion powodów, żeby się tam wybrać, teraz mam drugi milion, aby zobaczyć to znów na żywo. I przeżyć jeszcze raz te emocje.